Zbuntowany dwulatek

Synek siostry nie przechodził aż takiego buntu - czasami jak to dziecko coś zbroił, ale wtedy karą było siadanie na schodek na jakieś 5 minut, żeby się wyciszył i to na niego działało. Za to córka koleżanki to miała dopiero bunt - krzyki i płacze non stop. Kiedy do nich przychodziłam dziecko brało moją torebkę, wysypywało zawartość i niszczyło co mogło, np. otwierała nową pomadkę i rozgniatała nią o podłogę.. Albo podchodziła do mnie i uderzała mnie w twarz. Podczas jedzenia wyrzucała wszystko na dywan. Najgorsze że koleżanka nie reagowała na to. Dziecko przy niej robiło co chciało, bo nie znało granicy. Za to jej mąż tłumaczył groźnym tonem, że dziecko robi źle, że tak nie wolno i przy ojcu zachowywała się grzecznie. Nie jestem za stosowaniem kar fizycznych - klapsów, bo uważam, że nic nie dają. Moim zdaniem należy tłumaczyć, że takie zachowanie jest złe, że dorośli takich rzeczy nie robią i dzieci tez nie powinny. A kara to zabranie np. jakiejś ulubionej zabawki na jakiś czas. Słyszałam tez o metodzie zbierania naklejek - jak dziecko zrobi coś dobrego, w czymś pomoże dostaje naklejkę, jak coś spsoci - naklejkę mu się zabiera. Jak zbierze przykładowo 7 ma obiecaną jakąś nagrodę (oczywiście nie przesadzoną). Słyszałam od koleżanek z pracy, że u nich się to sprawdza na urwisów.