Kolejna strata

[email protected]

4645 Odsłony
59 Komentarze

Dzisiaj chciałabym poruszyć temat ciąży biochemicznej .Wiem że taki wątek na forum już istnieje 2 razy próbowałam już dzisiaj dodać do niego mój komentarz natomiast za każdym razem przy publikowaniu go wyrzuca mnie ze strony i cały mój wpis idzie na marne dlatego po prostu pozwolę sobie stworzyć nowy wątek mianowicie jak już kilka razy na forum wspominałam z momentem gdy nasz syn osiągnął rok zadecydowali się z mężem że powoli zaczynamy zastanawiać się nad staraniem się o drugie dziecko nie wiedzieliśmy jak to pójdzie czy uda się samemu czy będzie potrzebna do tego ingerencja ginekologa tak jak poprzednim razem ponieważ zmagałem się i zmagam z wieloma dolegliwościami i problemami natury kobiecej także aby ciąża z moim synkiem doszła do skutku musiałam mieć tak w skrócie udrożnione Jajowody masę różnych badań z krwi wymazów odnośnie różnego rodzaju bakterii wiele przyjętych leków hormonalnych a następnie monitoring cyklu z przyjmowaniem zastrzyków na niepękające pęcherzyki po około półtorej roku udało W końcu się zajść w ciążę przepełniona  na początku dużym strachem ale również i radością natomiast zawsze ten Strach gdzieś tam z tyłu głowy był ponieważ juz kilka lat temu byłam po jednym poronieniu teraz gdy postanowiliśmy z mężem postarać się o rodzeństwo dla syna udałam się na kontrolną wizytę do ginekologa tam została mi znów zlecona masa różnych wymazów badań z krwi które są konieczne przed staraniem się o ciążę tym razem marzyło nam się aby spróbować o to dziecko postarać się samemu co mam na myśli mówiąc samemu czyli bez takiej ingerencji lekarza Jak tamtym razem nas to bardzo stresowało świadomość tego że cykl musi być monitorowany że wiemy kiedy co do praktycznie dnia i godziny jest owulacja i mamy wyznaczony czas i taką presję na to aby się starac  Ku naszemu zaskoczeniu po wykonaniu wszystkich zaleconych badań i wymazów gdy dostaliśmy zielone światło że możemy spróbować a po prostu jeżeli przez dłuższy czas na własną rękę nie będzie to wychodzić to wtedy niestety ale będziemy musieli spróbować tak jak poprzednim razem z lekarzem więc Ku naszemu zdziwieniu po bardzo szybkim czasie bo już w trzecim cyklu się udało dokładnie w Dzień Kobiet Czyli dzien po terminie spodziewanej miesiączki na teście ciążowym ujrzałam bladą drugą kreskę Potwierdził to test wykonany na drugi dzień z porannego moczu gdzie kreska już była bardzo widoczna szybka konsultacja z lekarzem który zalecił aby zrobić bete z  krwi faktycznie potwierdziła ona rozwijającą się ciążę bete miałam powtórzyć w poniedziałek Aby przekonać się czy prawidłowo wzrasta dodatkowo wykonać Jeszcze badanie tarczycy i  poziom progesteronu koniec końców badanie w poniedziałek dla pewności powtórzyłam Natomiast w sobotę już zorientowałam się że coś jest nie tak po południu delikatnie zaczął boleć mnie brzuch trochę jak na okres pojawiło się delikatne brązowe plamienie oczywiście automatycznie skonsultowałam się z moim lekarzem który po prostu wytłumaczył mi że ciąża jest ale na ten moment i na takim wczesnym etapie tak naprawdę nie jesteśmy w stanie nic zrobić teraz to już jak to się mówi wola nieba albo to się utrzyma albo po prostu dojdzie do samoistnego poronienia bo to jest za wczesny etap nawet jeżeli on by chciał wziąć mnie na USG to na badaniu jeszcze nie będzie nic widać także już takiej czystej ciekawości aby sprawdzić co tam się dzieje w sobotę wieczór zrobiłam sobie kolejne to ciążowy który wskazał że ta druga kreska powoli robi się coraz bledsza to plamienie razy było raz trochę ustępowało w niedzielę rano wykonałam sobie ostatni test bo akurat miałam ich zapasy w domu i wtedy już wiedziałam że coś poszło nie tak bo ta kreska zrobiła się już tak delikatna że po prostu  poniedziałkowe badania to była dla mnie czysta formalność ale już dla tej formalności je powtórzyłam i faktycznie wykazały że beta znacznie spadła a poziom progesteronu wskazuje na to że niebawem pojawi się krwawienie Tak też się stało i we wtorek dostałam krwawienia gdyby nie to że w międzyczasie wykonałam te testy najprawdopodobniej nawet nie wiedziałabym że jestem w ciąży po prostu potraktowała bym to jak spóźniająca się o kilka dni miesiączke to natomiast była ciąża jak wytłumaczył mi lekarz tak zwana ciąża biochemiczna czyli taka ciąża przy której nie zdąży jeszcze dojść do zagnieżdżenia prawidłowo się zarodka a nawet jeżeli on się zagnieździ to tylko i wyłącznie na krótki czas właśnie gdyby nie test to u wielu kobiet tak się zdarza że nawet nie mają świadomości tego że w takiej ciąży biochemicznej były teraz już jestem po krwawieniu w środę byłam na kontrolnej wizycie która potwierdziła że wszystko ładnie się wyczyściło mam zalecone kilka dodatkowych badań Jestem już w trakcie niektórych wymazów które mają mi pomóc w przyszłości zajść w kolejną ciążę i znaleźć powód gdzie dalej tkwi błąd że występują te poronienia także no niestety ale diagnozujemy się dalej i będziemy dążyć do tego aby po raz kolejne No nie ma innego wyjścia ale pod pełną kontrolą lekarza zajść w zdrową ciążę ale głównie zmierzam tutaj do tego żeby podzielić się z wami o takim moim spostrzeżeniem odnośnie tego jak ja przeżywam to poronienie pamiętam że gdy w 2014 roku poroniłam pierwszą ciążę bardzo to przeżyłam po prostu świat mi się zawalił nie mogłam się z tym pogodzić Zastanawiałam się czy kiedykolwiek przyjdzie mi jeszcze zajść zdrową ciążę i donosić do końca dzieciątko naprawdę dużo czasu mi zajęło żeby jakoś pogodzić się z tą myślą jakoś sobie to wytłumaczyć że tak miało być że tak musiało być że tak było mi pisane że nic nie dzieje się bez przyczyny itd teraz moje podejście do sytuacji Jest kompletnie inna i momentami zastanawiam się czy to moje podejście prawidłowe czy aby na pewno nie powinna mieć jakieś wyrzutów sumienia co do tego jak ja do tego podchodzę mianowicie przeżywam jest mi smutno jest mi przykro że nie wyszło że tak się stało że mogło być inaczej ale naprawdę podchodzę do tego całkiem inaczej niż wtedy nie wiem czy dużo zmienia od tego że już posiadam dziecko w ciągu dnia muszę się dużo na nim skupić zająć się nim on mi daje taką radość życia że wiem że już go mam że mimo wszystko co by się nie działo i nawet jeżeli nigdy w życiu nie będzie mi dane już mieć z tego kolejnego dziecka to mam jego i wydaje mi się że to mi bardzo pomaga że tym razem tego aż tak nie przeżywam Myślę że jeszcze dużo daje mi fakt że nie zdążyłam pójść na żadną wizytę do lekarza nie zdążyłam zobaczyć na USG zarysu maleństwa nie usłyszałam bicia serduszka dwie pierwszej ciąży Właśnie mam okazję już to zobaczyć i usłyszeć i może przez to właśnie tak to przeżywałam ale czasami powiem wam że mam do siebie takie lekkie wyrzuty sumienia że tym razem nie przeżywam tego aż tak czy ze mną jest coś nie tak Czy to normalne że szczerze mówiąc nie wiem czy oczekuję tutaj od was jakiejś odpowiedzi czy chce abyście mnie po cieszyły powiedziały że jeszcze wszystko będzie dobrze że przyjdzie czas że będzie to kolejne dziecko sama nie wiem może po prostu Potrzebuję odrobiny się wygadać wyrzucić z siebie ta przemyślenia po tym będzie mi lepiej