Dzieci uczą się tego czego doświadczają

za tym grzecznym wychowaniem to ja tez nie jestem... bo niestety się nie sprawdziło. U nas w domu nie ma agresji, syn nie dostał nigdy klapsa itd. I niestety jak poszedł do żłobka to czesto dzieci zabierały mu zabawki, gryzły go itd, bo on się nie bronił, nie był nauczony kogoś uderzyć, krzyknąć na kogoś, czy przysłowiwow "oddać" i niestety problem ten mielismy dość długo. Musieliśmy trochę zacząć go "hartować" i dopiero w zeszłym roku nastąpiła poprawa i zaczłą sobie "radzić" z sytuacjami z równieśnikami niekoniecznie grzecznymi. Ciężko tu znaleźć złoty środek 

Pani w przedszkolu na dzieci nie powinna krzyczeć.  KKrzyczenie a przekrzykiwanie powinno być dla dzieci na tyle zauważalne i normalne że nie powinno zostawiać takiej traumy. Z resztą powinna też zauważyć że dziecko ta sytuacje przeżyło bo to widać od razu.. i spróbować wytłumaczyć.  PPokazać że się uniosła i powiedzieć że przeprasza czy też zatrzeć zle wrażenie miła zabawą.  JJedyny minus jest taki że w publicznych przedszkolach dzieci na ilość Pan jest za dużo co właśnie powoduje takie sytuacje, że Paniom puszczają nerwy..

Ewe123 mam bardzo podobne podejcie w kwestii wychowania do Ciebie ale widzisz przyklad  Pani nakrzyczala w przedszkolu i dramat. tu sie tez nasuwa pytanie jak przygotowac dzieci na trudne sutyacje w zyciu doroslym? Bo pozniej ktos na niego nakrzyczy w sklepie, na placu zabaw i co wtedy ? Ja mam dylemat bo oczywiscie chce zeby moje dziecko bylo mile, kulturalne ale tez bylo asertywne i mialo swoje zdanie. Reasumujac nie chce tez zeby bylo wybaczcie za wyrazenie grzeczna"ciota zyciowa".

Julia znam Twój problem mam tak samo. W dodatku w ciąży gdy buzują hormony jets to o wiele łatwiejsze niż wcześniej. Ja w ciąży jestem nieznośna

A ja przyznam szczerze że mnie łatwo wyprowadzić z równowagi, wiem że przy dziecku to jest zła cecha i uczę się teraz powstrzymywać tych złych emocji. 

u nas w domu generalnie nie ma kłótni, jeśli juz, to jest konstruktywna wymiana zdań może troche bardziej stanowczym tonem, ale wiadomo - nigdy nie przy dziecku. Nie krzyczymy również na syna, tłumaczymy, upominamy, wymagamy tonem stanowczym, ale raczej nie podnosimy na niego głosu. I powiem Wam że moje dziecko jako 3 latek przezyło szok i traume w przedszkolu gdy pani wychowawczyni nakrzyczała na grupę, on to potraktował tak osobiście i tak go to poruszyło przez to że dla niego to było coś nowego, że wgl nie chciał tam chodzić. Musieliśmy przy nim robić "konfrontacje z panią" która podeszła do tematu w miarę ok i postarała się załagodzić to złe wrażenie. Od tego momentu zaczełam się zastanawiać, czy nasze zachowanie jest ok... czy własnie to dobrze ze dziecko nie ma styczności z tymi negatywnymi zachowaniami dorosłych i w sumie do dziś tak do końca nie wiem ... bo potem przy pierwszej takiej sytuacji dziecko reaguje dość dziko

Ewe zgadzam się ze wszystkim, chociaż przyznaję że nieraz byłam zaskoczona zachowaniem mojego najstarszego syna.

Ewe myślę, że jeżeli zdarzają się takie sytuacje to warto wtedy porozmawiać z dzieckiem czy np jeżeli dziecko było świadkiem sprzeczki to warto aby dziecko widziało, że potem osoba, która się uniosła potrafi przeprosić.