Od urodzenia rehabilituję synka metodą Vojty. Nie muszę pisać, że za każdym razem, gdy wchodzimy do przychodni jest wielki płacz, krzyk i histeria. I tak się stało, że jak syn tylko widzi lekarza czy pielęgniarkę wpada w histerię. Dlatego też z poradni rehabilitacyjnej odesłali nas do psychologa dziecięcego. No ok, ale w głowie miałam myśli - z tak małym dzieckiem do psychologa? Jak lekarz go w ogóle zbada? Jak ma nam pomóc, przecież mały jeszcze nawet nie mówi?

Wizyta u psychologa z maluchem

Na wizytę czekaliśmy dwa miesiące. Kiedy już dotarliśmy do gabinetu przywitała nas przemiła pani psycholog. Niestety mały zobaczył fartuch i nastała panika. Wizyta trwała 50 minut. I ja bym podzieliła wizytę na trzy etapy:

Pierwsza część

To wywiad z rodzicem, więc jeśli ktoś ma taki problem jak ja warto by był i drugi rodzic, wtedy będzie mógł zająć się dzieckiem, a my spokojnie będziemy mogły odpowiadać na pytania. Najpierw padły pytania o nasze wykształcenie, prace, o to w jakich warunkach mieszkamy, czy dziecko ma rodzeństwo. Zdziwiły mnie aż takie pytania. Zauważyłam, że w między czasie psycholog spoglądała ukradkiem na synka.

Druga część

To zbieranie informacji o czynnościach które dziecko potrafi, jak się zachowuje w domu. I podam przykłady: czy robi "papa" czy potrafi wyjąć klocki z pudełeczka, czy w ogóle umie coś powiedzieć, czy umie bawić się daną zabawką przez dłuższy czas, czy wymusza, czy jest płaczliwy, czy dobrze śpi, na jakim etapie teraz jest czyli czy wstaje/siada/chodzi lub kiedy zaczął podnosić główkę/siadać/gaworzyć.

Trzecia część

To obserwacja dziecka. Kuba na początku dostał kubek i łyżeczkę. Psycholog chciała sprawdzić czy potrafi ją włożyć i wyciągnąć oraz czy potrafi mieszać łyżeczką, bądź pukać. Następnie dostał trzy klocki o różnych kształtach w jednym kolorze oraz ramkę w innym kolorze i musiał wyciągnąć te klocuszki.

Lekarka stwierdziła, że wyciągnąć już powinien umieć, włożyć z powrotem niekoniecznie. Dostał kilka małych kwadratowych klocków, by sprawdzić czy umie położyć jeden klocek na drugi. Potem czytałam mu książeczkę, a psycholog patrzyła jak reaguje. Wszystko można powiedzieć. Mały zaliczył na plus tylko każda czynność była w nerwach, bo wystarczyło że pani doktor do niego się odezwała czy zbliżyła a Kubuś płakał.

I tak to wyglądało. Niestety musimy odbyć kolejne wizyty, z racji tego, że syn był taki płaczliwy. Do oporu, do momentu, aż zrozumie, że to nie ćwiczenia.

A z medycznego punktu widzenia to tak małe dziecko oceniane jest według dwóch kryteriów:

• Skali Wykonaniowej - służy do oceny aktualnego poziomu rozwoju dziecka. Badane są takie strefy jak m.in. percepcja, pamięć, mowa, manipulacja, zachowania społeczne, motoryka.
• Skali Obserwacyjnej - pozwala na ocenę właściwości temperamentalnych dziecka.

Także czekamy na kolejne wizyty, które mam nadzieję wyjaśnią nam coś więcej, bo póki co był wywiad i obserwacja, nic więcej. Czy macie jakieś doświadczenia w tym temacie?