Stan psychiczny po porodzie

Ja po obu porodach bezpośrednio czułam ogromna radość adrenalinę która dawala mj taka moc po powrocie do domu z synem emocje trochę opadły i przyznam szczerze że połóg mnie trochę wymęczył po corce już w praktyce wiedziałam czego się spodziewać i przeszłam dużo lepiej

Połóg to jest tragedia. Mnie wkurza to że we wszystkich szkołach rodzenia każdy mówi że to taki piękny czas z dzieckiem itp A tak naprawdę to szkoła przetrwania nikt nie mówi właśnie o stanach lękowych, płaczu za chwilę radosci i nie wiadomo co jeszcze. Dziecko nie wie co chce od niego mama i odwrotnie każdy uczy się siebie i jest to trudne przynajmniej dla mnie było 

Połóg to najgorsze co może być, w życiu tak źle tego nie przechodziłam. Nawet nie Wyobrażałam sobie że tak to wygląda. Płacz, strach, radość, stany lękowe, potrzeba bycia samemu z dzieckiem i wiecie co ?! Pomimo, że jestem wdzięczna za pierwsze dwa tygodnie przy których była ze mną mama to ten czas minął my nauczyliśmy się swojej codzienności i jak wszyscy poszli do pracy , a my zostaliśmy sami ja i maluch było to najlepsze ta cisza i spokój ta samotność pomagała mi wyjść z połogu, nie odwiedzal mnie nikt poza najbliższymi, dalam sobie czas i spokój przestrzen i to mi bardzo pomagało 

Ja czułam się źle. Zarówno psychicznie jak i fizycznie. Tydzień leżenia i nieudane próby wywołania zrobiły swoje. I ostatecznie cc mnie zdecydowanie podłamała. A po nie było lepiej. Cieszyłam się że Mały jest że mną. A z drugiej strony bylam wściekła, smutna że od razu problem z karmieniem.  Wszystko bolało. Bylam dalej opuchnięta.  Do tego kiepskie wyniki moje i podejrzenie żółtaczki u Małego. Ojjj bylam kłębkiem nerwów. Ale też było mega dużo wzruszenia ❤️ Że ten Mały człowiek już jest. 

 Na szczęście po 10 dniach do domku. I z dnia na dzień było już lepiej. Mąż.bardzo pomagał. Do tego trafiłam na cudowana polozna. 

Tuż po porodzie poczułam wielką ulgę, że wszystko dobrze się skończyło. Miałam rodzić naturalnie a skończyło się CC, poród trwał 24h, byłam potwornie wykończona, więc jak tylko zobaczyłam córkę to byłam najszczęśliwszą osobą na świecie, że mam ją już przy sobie. Rodziłam w czasie Covidu, więc byłam w szpitalu całkowicie sama. Sama z noworodkiem, zmęczona, ciężko się ruszać. Oj nie było łatwo, mnóstwo różnych emocji wtedy czułam, od radości po płacz i stres. Marzyłam tylko o tym żeby wrócić do domu i mieć wsparcie męża. W domu poczułam jak bardzo jestem zmęczona i mogłam wreszcie odpocząć wiedząc że dziecko jest pod opieką męża. Powrót do domu wpłynął na mnie bardzo pozytywnie, a obecność bliskich osób sprawiła że szybciej doszłam do siebie.

Mam podobne doświadczenia jak mama21'23', w szpitalu od razu po porodzie czułam się bardzo dobrze , pomimo cc , o którym się nasłuchałam, jak to ciężko będzie, że cewnik , że pionizacja - wytrwałam w tym naprawdę bardzo dzielnie , nie było nic, co mogło mnie zaskoczyć. W szpitalu w przeddzień wypisu ogromny stres, mała dużo nam straciła na wadze, wspomniano mi ,że jeśli nazajutrz nie przybierze , to kontrolnie zatrzymają nas na weekend.. okropnie spadlo mi poczucie wartości. Uważałam ,że zrobiłam za mało, za krótko ją karmiłam, nie wybudzalam ją na tyle często, by mogła przybrać .. wtedy nadszedł mój kryzys. Czułam się podle, winna tej sytuacji. 

Całą noc czuwałam, co 2 godziny karmiłam mm , odciagalam, znów karmiłam, odciagalam.. z samego rana przyjechał mąż, widząc mnie , taka siedzącą na łóżku , z poduszką do karmienia na nogach i trzymającą naszą córeczkę, którą karmiłam... Objął, pocałował i kazał mi zjeść .. przejął małą i ją nakarmił, gdy ją w tym czasie poszłam wziąć prysznic . 

Czekaliśmy na obchód , mierzenie i ważenie jak na wyrok. Przyszła Pani doktor.. waga... Podbiła przez noc do wymaganej . Popłakałam się ze szczęścia i uściskam położną, która była dla mnie tak wspierająca i empatyczna jak mama.

Myślę ,ze dzięki opiece , trosce i wielkim zaangażowaniu męża uniknęłam Baby Blues. 

Ojej z poczatku bylo mega dużo emocji i naprawdę było ciężko 

Byłam załamana. Nie wiedziałam jak sobie poradzę. Miałam tylko męża do pomocy. Jak wrócił do pracy było najgorzej. Jakoś ogarnęłam się po 2 miesiącach od porodu. Na pewno duży wpływ miało to że córka w 2 miesiącu stawała się coraz bardziej kontaktowa a ja już przywykłam do zmiany.