Strach przed ciążą

Mialan tak przed dduga ciąża..... Ale dolegliwości ciążowe owszem dopadły mnie sto razy gorsze niz w 1 ciazy. Tez sie balam jak to bezie organizacyjnie a mimo innych kłopotow był to najpiękniejszy rok w moim życiu. Przyu córce  mialan 28 lat silne potrzeby na wujazdu5 wyjście z domu bez dziecka teraz mam 33 i myślę że dojrzałam i to siedzemie w domu mogło ny trwac i trwać. Nie myśl o dolegliwościach możesz ich nie mieć albo delikatnem. Mój synek 3 dni w żłobku teraz i super mu idzie zadowolony mimo tego ze to roczniak. Uważam ze gorsze rozterki będziesz miala kiedy sie nie zdecydujesz. Dobrze ze poszłas na terapię psycholog powinien pomoc ale skoro 4 miesiące i jescze tefo nie przerobiliśmy może pomysł nad inna terapeutka.

A praca się nie martw masz umowę na stałe. Możesz też wrócić po 6 miesiącach . Możesz też łączyć pracę z macierzyńskim. Jest sporo rozwiązań.

Nie każdy ma dolegliwości w ciąży. Najczęściej są w pierwszym trymestrze potem mijają. Ja najbd z pierwsza córka wymiotowałam. W kolejnych ciążach to już mniej. Każdy organizm inaczej reaguje ciężko przewidzieć czy w ogóle jakieś objawy ciąży bd miała. Dziewczyny na forum niektóre pisały że w trakcie całej ciąży czuły się dobrze. Zresztą skoro chcesz mieć dziecko to trzeba działać im dłużej zwlekasz tym gorzej. Jednak łatwiej zajść i potem dojść do Siebie jak się jest młodszym. A strach jednak już chyba towarzyszy cały czas. Ja też bałam się porodu. Potem o dzieci żeby zdrowe były. Zresztą strach cały czas człowiekowi towarzyszy. Staraj się o tym nie myśleć.

ZołzaMała 

Dzięki za tak wyczerpującą odpowiedź i twój czas :) tak tak wiem że nie ma co odkładać, ale u mnie lęk jest na tyle duży że nie potrafię się po prostu zdecydować... Aż mnie to już męczy... Czasem myślę że właśnie może powinnam zaryzykować no ale świadomie nie umiem 

Ja się bałam właściwie dopiero teraz, czyli przy 3 ciąży, która była dla nas niespodzianką. Prawie miałam wracać do pracy gdy się dowiedziałam. Więc gdy przyszłam bardzo się bałam powiedzieć kierownikowi, że znowu jestem w ciąży i znowu za jakiś czas pójdę na zwolnienie. Po pierwszym dziecku wróciłam, po miesiącu zaszłam w ciążę, pracowałam w sumie pół roku i znów poszłam na zwolnienie. Po drugim wróciłam i praktycznie po 2-3 tyg znów powiedziałam o ciąży. Póki co pracuję i chce dociągnąć do końca kwietnia, więc znów by było przepracowane pół roku. 

Początkowo obiecałam, że skrócę macierzyński, właściwie rodzicielski i będę go łączyć z pracą na pół etatu - jest taka opcja, pół etatu praca a ta druga "połowa" to rodzicielski, który się automatycznie wtedy wydłuża proporcjonalnie. Ale ostatecznie niedawno stwierdziłam, że wezmę znów pełny rok bo jednak będę miała trójkę małych dzieci i nie chcę zwalać tego mamie na głowę. Musiałabym albo szukac żłobka albo ona by była z dwójką maluchów a najstarszy w przedszkolu. Więc jednak rok i w pracy też tak są na to nastawieni, nawet sam kierownik od tego wyszedł. Szukają kogoś na zastępstwo już.

Co do dolegliwości... W pierwszej ciąży miałam najgorsze. Wymioty całe 9mcy, jedynie w 2 trymestrze ciut się uspokoiło ale i tak się zdarzało. W drugiej ciąży na początku i pod koniec, teraz w trzeciej znów na początku, właściwie cały pierwszy trymestr ale najczęściej tylko z rana, rzadko już po południu. Mam już 20 tyg skończone i jest dobrze, nic mnie nie męczy. Jakiejś zgagi czy innych dolegliwości nie miałam. W pierwszej jedynie na końcówce bardzo puchłam, nawet mi kostek nie było widać :p w drugiej już aż tak źle nie było. Teraz mi na badaniach dziwne ryzyka powychodziły, czego nie było wcześniej, więc też się trochę boję jak to będzie. 

O poród bałam się za każdym razem, za pierwszym był strach bo nie było wiadomo o co chodzi, jak to będzie wyglądało. Za drugim strach bo już wiedziałam jak jest :p teraz...boje się, że znów będzie po terminie, boje się czy będę mogła na pewno rodzic naturalnie, czy nie będzie komplikacji ... Ale to chyba zawsze takie obawy towarzyszą.

Prawda jest taka, że kobieta od momentu zajścia w ciążę ciągle się o coś boi, to o dziecko, to o poród a potem to dopiero się zaczyna...wychowanie to dopiero jazda... Co rusz coś nowego. Ale moim zdaniem nigdy nie ma idealnego momentu i nie da się tak w 100% wszystkiego przygotować i zaplanować. Jeśli ktoś rozważa dziecko to moim zdaniem po prostu nie ma co odkładać. Wszystko się z czasem poukłada, wszystko da się ogarnąć tylko czasem to trwa. To nowa sytuacja, trzeba się oswoić, ułożyć sobie rytm dnia itd ale myślę, że jeśli ktoś czuje, że kiedyś tam by chciał to faktycznie się zdecyduje. Niekoniecznie będzie łatwo, różne są dzieciaki, różne temperamenty i różne później sytuacje ale chyba nie ma co odkładać "na lepszy moment" bo potem też różne problemy mogą wyjść ze zdrowiem itd.

Ja miałam takie obawy przed 2 ciążą. W

Najbardziej obawiałam się samego porodu, pójścia na zwolnienie i macierzyński po czym powrót do pracy po tak długiej przerwie. Jednak mimo, że ciąża i objawy jej towarzyszące były bardzo męczące nie mogę nacieszyc się maluszkiem. Napewno zmienia się życie i są ograniczenia bo wszystko kręci się wokół dzieci i trzeba zabierać je wszędzie ze sobą lub organizować opiekę. Jednak warto ;)

Jeżeli chodzi o żłobek to moim zdaniem dobrze jeżeli dziecko ma kontakt z rówieśnikami, rozwija się I uczy się zasad. Ja byłam zadowolona i syn chętnie chodził do zlobka.

paula545555

Dzięki za wsparcie :)

Dając dziecko do żłobka pomyśl że będzie miało rówieśników i będzie się rozwijać wśród dzieci. Też trzymam kciuki i dziecko pewnie sobie poradzi lepiej niż mama ;) 

Mdłości i wymioty nie towarzyszą każdemu. Ja miałam je cały pierwszy trymestr i owszem były one męczące ale do przeżycia. Zaraz na początku drugiego trymestru minęły i o wszystkim zapomniałam.

Co do pracodawcy to wszystko zależy od pracodawcy jak to przyjmie, jak masz umowę na stałe to pewnie pracujesz już w zakładzie jakiś czas więc nie masz się czym przejmować. Masz zapewniony macierzyński, liczy Ci się staż pracy, zbiera się urlop. Pracodawca po powrocie do pracy musi znaleźć Ci stanowisko pracy.

Osobiście rozumiem strach przed rozmową z pracodawcą, ja miałam tak że poszłam do nowej pracy a tu ciąża. Bałam się powiedzieć ale z drugiej strony nie bałam się sytuacji że będę musiała iść na L4 i pracodawca dowie się stąd że to ciąża. Zbierałam się długo i powiedziałam kierowniczce dopiero w połowie czwartego miesiąca.

Co do siedzenia w domu z dzieckiem to też miałam takie obawy, jestem osobą która musi mieć non stop jakieś zajęcie, która nie usiedzi w domu i też miałam taką wizję siebie siedzącą w domu w dresie zmęczona codziennością. Uwierz że tak nie jest, przy dziecku każdy dzień jest zupełnie inny, to jakie postępy robi, że umie coraz więcej nowych rzeczy jest fascynujące. Szczerze mówiąc teraz właśnie mam na odwrót - boję się wracać do pracy, wcale za nią nie tęsknię. Czuję lęk jak pomyślę że będę musiała zostawić dziecko w żłobku. Myślę o tym dzień i noc chociaż wiem że nic innego nie wymyślę i że jakoś to będzie musiało być. 

U Ciebie też będzie dobrze, trzymam kciuki.